14 Şubat 2015 Cumartesi

Makamlardan Susma

İçim içime sığmazdı benim. Sözler fışkırırdı ağzımdan hep daha iyi ifade etme isteğiyle kendimi susamazdım. konuşur konuşur dururdum. Peşi sıra kelimeleri dizerken bir oyun oynar gibi zevk alırdım. Hastayken, mutluyken, mutsuzken, hazmedemediğim şeyler yaşadığımda, kızgınlıkta, aşıkken, yorgunken, bitmişken, coşmuşken kelimelerimdi en büyük arkadaşım. Ben kelimelere tapardım.
Efsunlarına inanırdım. Sihir gibi tılsım gibi kapılar açtıklarını bilirdim. Herşeyi yapabilirdim de susamazdım. Şarkı söyleyemem, resim yapamam, dansedemem ama konuşurdum. Konuşmanın insanlar arasında hiçbirşeye benzemeyen bir bağ kurduğuna bütün kalbimle inanırdım. Herşeyin sadece konuşarak çözülebileceğine güvenirdim. Öğrendiğim ve defalarca tecrübe ederek pekiştirdiğim belki de en temeli sağlam hayat bilgim buydu. İnsan bazen zehirlenir.  mutsuzlukla, haksızlıkla,  hayal kırıklığıyla, aldatılmayla bir zehir kaplar içini ve bu zehirden ancak konuşarak kurtulabilir derdim. Şifamdı sözler.. Susmam gerektiği zamanlar ateşlenirdim. Doğama aykırı bir şey olduğundan yüzüm gözüm kızarır şişer şişer patlar gibi olurdum. Kendi zehrimle zehirlenirdim.
İçimde güneş tutulurdu da kararırdım. Uykusunda bile çoğu zaman konuşan biriydim. Rüyalarım normal hayat gibi diyaloglarla kaplıydı.
Ama bir gün tüm bu konuşulanların çok da anlamlı olmadığını farkettim. Kendimi en iyi ifade ettiğimi  sandığım kişiye bir şey anlatamadığımı gördüm. Birsürü mum söndü içimde. Büyük bir çaresizlik hissettim. İnsanın ruhunun bir yere kaçamayıp içinde sıkışıp kalmasını tattım. Gökler kadar sonsuz duyguları kelimelerle anlatmak sadece sıkıştırmak olabilir. Eğer anlamak istemiyorsa karşındaki seni kelimeler tabi ki kifayetsiz kalır.
Kendini bu kadar hırpalama dedim. Konuşmak bile çaresiz kalabilir bazen. İşte o an sustum kaldım. Hiç ateşim çıkmadı. Hiç sıkışmış hissetmedim. Ömrümün büyümekle anılan kısmındayım. Çok güzel insanla yaşadım şuana kadar. Ama kendini bu kadar ifade etme ihtiyacı da belki biraz gariptir. Belki insan yalnızlığını farkettiğinde susma ihtiyacı duyuyordur.
Herkesten duyupta inanamadığım "insan yalnızdır" lafı nasıl anlamlı bugünlerde bir bilsen. Yalnız insan taşa benzer mi bilmiyorum ama yalnız insan daha az konuşur daha çok susar. Bunu biliyorum. Ateşim çıkmıyor. Sıkışmış hissetmiyorum.
Yanlızlığımı keşfe çıktım döneceğim..
Makamlardan şimdi susma makamı..